Op basis van een actueel artikel heeft Esther Mollema dit artikel (De talentontwikkeling van Robin van Persie) geschreven over Robin van Persie. Met als belangrijke boodschap: Je moet er helemaal voor gaan. Tegen de stroom in doen waar je echt goed in bent en je eigen weg kiezen!
De talentontwikkeling van Robin van Persie
De ouders van voetbaltalent Robin Persie zijn kunstenaars. De vader van Robin vergeleek het voetbaltalent van zijn toen nog piepjonge zoon met andere talenten; zoals het uitblinken op de dansvloer of door prachtige muziek voor kippenvel op de armen van de toehoorders zorgen. Deze visie laat zien dat talent op vele vlakken te vinden is, ook buiten de geijkte paden.
Johan Derksen wist het al vroeg: “Z’n vader is kunstenaar. Dat wordt dus nooit wat met die jongen.” Misschien was juist het kunstenaarschap van de ouders van Van Persie een pré!
Een paar jaar na hun scheiding kreeg Bob zoon Robin in huis. Mamma José kon de tomeloze bewegingsdrift van het mannetje niet langer aan. Aanvankelijk had Bob hem op de Vrije School ondergebracht, maar toen de juf Bob ontbood, hem zei dat het balletje thuis diende te worden thuisgelaten, omdat naar de leer van Steiner het voetballen pas na het twaalfde levensjaar zijn intrede kon doen, werd Robin schielijk naar een andere school gebracht. ‘Robin is namelijk voetballer’, vertelde hij de Steiner-juf zonder spoor van ironie.
Ook op de nieuwe school kwam het wel eens tot een aanvaring. ‘Hij moet minder voetballen en meer tijd nemen voor zijn huiswerk’, kreeg Bob te horen bij de rapportbespreking, waarop Bob de leerkracht geduldig uitlegde dat het niet kon omdat Robin voetballer was. Hij zei dus niet ‘zou worden’. Robin was het al. Zo heeft Bob hem gepositioneerd. Rond zijn twaalfde ging Robin stotteren en werd door de huisarts verwezen naar de logopedist. Daar wilde hij niet naartoe. ‘Hoe moet jij later de pers te woord staan’, zei Bob. De volgende dag zat Robin bij de logopedist. Gemotiveerd en dus met goed gevolg.
Zijn eerste ervaringen als A-junior waren lastig. Van Marwijk en zijn assistenten kregen geen grip op Robin. ‘Een over het paard getild kereltje’, lekten zij aan rondhangende journalisten. Hij paste niet goed in de jeugdopleiding waarin jongens tot voetballers werden ‘gemaakt’. Maar Robin was al een voetballer. Al op zijn twintigste verkaste Robin naar Arsenal. ‘Daar komt hij niet aan de bak’, zongen Derksen en Van Gelder in koor op de televisie. Opnieuw etaleerden zij hun onvermogen om personen in te schatten. In Londen kreeg Robin van trainer Wenger tijd om volwassen te worden. De visionaire Fransman onderkende zijn vermogen om met 60.000 toeschouwers op de tribune het spel naar zich toe te trekken. Robin kon met extreme spanning omgaan.
In 2012 werd Robin topscoorder van de Barclays Premier League en de Britse pers verkoos hem tot de beste voetballer. Die keuze maakten ook zijn collega-spelers van de Premier league. In een welluidende toespraak, in onberispelijk Engels, zonder spoor van stotteren, met een filmende BBC op zijn lip, bedankte hij zijn collega’s. Naturel, niet bezoedeld door mediatrainers die het merendeel van de voetballers in voorspelbare robots hebben veranderd.
Over de aanvankelijke ongerustheid van moeder José die zich afvroeg hoe hij van dat voetbal een broodwinning zou kunnen maken wordt nu in huize Van Persie smakelijk gelachen. ‘Het verschil tussen genoeg, veel en heel veel is niet merkbaar’, vertrouwde Robin me toe. Geld speelt in zijn leven een rol maar geen overheersende, het is niet zijn drijfveer. Zijn kinderen gaan heel vertrouwd met hem om. Dat duidt op goed vaderschap. Hij heeft een mooie en slimme vrouw, geen ‘typische voetbalvrouw’, zoals bij voetballers gebruikelijk. Robin is voetballer, zoals zijn vader en moeder kunstenaars zijn.
Bron: http://www.mistermotley.nl/art-everyday-life/vader-en-zoon-van-persie